Ludwika Dobrzyńska-Rybicka urodzona 19 listopada 1868 roku w Brzeżawie w powiecie sanockim, zmarła 7 października 1958 roku w Poznaniu.

Profesor uniwersytecki, działaczka społeczna, pisarka, bibliotekarz. Po zdaniu egzaminu nauczycielskiego (w 1887 roku) pracowała jako nauczycielka w Poznaniu, Iwnie, Kaliszu. Uprawiała dziennikarstwo i twórczość literacką – w „Gazecie Kaliskiej” pu­blikowała recenzje, krytyki teatralne i nowele, w „Przeglądzie Kaliskim” ukazał się jej dramat Zygmunt Taszycki.

1903–1909 – studiowała w: Zurychu, Louvain, Paryżu i na Uniwersytecie w Oxfordzie, gdzie 16 stycznia 1909 roku uzyskała stopień doktora filozofii

Od 6 maja 1909 – pracowała w Bibliotece Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, dziesięć lat później objęła kierownictwo biblioteki

Od 1919 – wykładała historię filozofii na Uniwersytecie Poznańskim

1920 – habilitowała   się   na   Uniwersytecie   Jagiellońskim

Od 1927 – wykładała socjologię i naukę obywatelstwa na Uniwersytecie Poznańskim

1933 – uzyskała tytuł profesora tytularnego UP

Podczas drugiej wojny światowej przebywała w Poznaniu i Śremie, gdzie prowadziła prywatne lekcje.

Po wojnie kontynuowała pracę naukową na Uniwersytecie Poznańskim aż do przejścia na emeryturę w 1949 roku. Uczestniczyła w wielu zjazdach i kongresach naukowych. Działała aktywnie na rzecz równouprawnienia kobiet w życiu politycznym i zawodowym. Była współtwórczynią Naczelnej Organizacji Kobiet (NOK) i czynną działaczką w wielu organizacjach społecznych: Katolickim Związku Polek, Polskim Stowarzyszeniu Kobiet z Wyższym Wykształceniem „Przystań” w Poznaniu, Stowarzyszeniu „Służba Obywatelska” i Towarzystwie „Warta”. W 1918 roku zasiadała w Sejmie Dzielnicowym. Została nagrodzona przez abpa Edwarda Likowskiego za pracę o systemie etycznym Hugona Kołłątaja (1917), otrzymała wyróżnienie honorowe za działalność plebiscytową na Śląsku (1921) i Srebrny Wawrzyn Akademicki (1936), a w 1937 roku odznaczono ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.