Wiesław Antosz

prowadzi placówki rehabilitacyjne dla osób z niepełnosprawnościami w Gorzowie Wielkopolskim. W praktyce badawczej, czerpiąc z filozofii Michela Foucaulta, zajmuje się tematyką ograniczeń podmio­to­wości oraz zagadnieniem wykluczenia z możliwości tworzenia prawdy o sobie i własnej tożsamości. 

Książka może zainteresować głównie terapeutów, instruktorów terapii, pedagogów, specjalistów i bliskich towarzyszących na co dzień osobom z niepełnosprawnością intelektualną i psychiczną, a także pracujących z nimi. Publikacja zwraca uwagę na bariery w samostanowieniu i prowadzeniu niezależnego życia tych osób, tworzone przez otoczenie posługujące się hasłami o godności, włączaniu, inkluzji – często w oderwaniu od prawdziwej praktyki. W zamieszczonych w książce esejach i opisach autor stara się pokazać, jak daleka pozostaje owa praktyka od ogłaszanych i przedstawianych prawd o życiu ludzi, których chce się raczej dopasować do tabelek systemu, rezygnując z wprowadzenia ich na drogę wiodącą do indywidualnego kształtowania samych siebie. 

Życie w zgodzie z własną prawdą jest twórczym dziełem człowieka –naśladującego innych, ale także sprzeciwiającego się ich oczekiwaniom. Autor próbuje pokazać ludzi zmagających się i wybierających, przegrywających i cierpiących, mających nadzieję i godzących się z jej ograniczonością. Nie chodzi o ukazywanie wzorca do naśladowania, ale o okazję do refleksji, także dla tych, którzy obawiają się pozostawić człowiekowi prawo do życia po swojemu, boją się, by nawet na chwilę nie był sam, lękają się oceny innych, słów krytyki, zarzutów o zbyt małe starania dostosowujące świat do potrzeb ludzi niepełnosprawnych.

Może warto grać swoją rolę w filmie czy teatrze życia nie dlatego, że zbudowano mi piękną scenę, ale dlatego, że ja jestem…