Dr. Herman Mojmir

właściwe nazwisko Hermann Biesik – urodzony 11 stycznia 1874 roku w Wilamowicach, zmarł na tyfus plamisty 12 marca 1919 roku w Czortkowie koło Tarnopola, pełniąc samarytańską posługę jako komendant Szpitala Epidemiologicznego. Pochowany został w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W 1893 roku ukończył gimnazjum św. Anny w Krakowie. W latach 1893–1898 kształcił się na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego i 3 listopada 1900 roku uzyskał tytuł doktora wszech nauk lekarskich. W latach 1899–1902 był profesorem gimnazjalnym we Lwowie, w okresie 1902–1903 – w Rzeszowie, a od 1903 do 1906 – w Brodach oraz od 1906 roku – w Kołomyi.

Mojmir jako nauczyciel gimnastyki był również pierwszym opiekunem krakowskich skautów. W maju 1911 roku podczas wycieczki szkolnej w zamku melsztyńskim z jego inicjatywy uczniowie I CK Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie utworzyli drużynę skautową. W Melsztynie zawiązano dwa patrole (zastępy), z których jeden, „Lisów”, podjął pracę skautową. Takie były początki jednej z najstarszych istniejących drużyn harcerskich w Polsce. Po wakacjach uczniowie Szkoły Realnej pod kierownictwem dra Mojmira zorganizowali regularną drużynę skautową, liczącą na początku osiem, a później pięć patroli.

We wrześniu 1912 roku w wyniku reorganizacji skautingu krakowskiego drużyna z I Szkoły Realnej otrzymała numer VI, barwy błękitne i obrała sobie za patrona Bartosza Głowackiego. Drużynowym został mianowany dr Hermann Mojmir, który prowadził ją do września 1913 roku. Wybuch pierwszej wojny światowej rozproszył skautów i zdezorganizował dobrze rozwijającą się pracę drużyny.

Hermann ze względu na sytuację rodzinną zmienił nazwisko z Biesik na Mojmir.

Mojmir, obok praktyki lekarskiej, zajmował się badaniem języka wilamowickiego. Przez długie lata starannie zapisywał całe bogactwo miejscowej gwary, a Adam Kleczkowski, profesor germanistyki UJ, wzbogacił zebrany przez niego materiał, opracowując do niego gramatykę. W rezultacie w 1930 roku ukazał się Worterbuch der deutschen Mundart von Wilamowice („Słownik gwary wilamowickiej”), wydany przez Polską Akademię Umiejętności w Krakowie.

http://www3.uj.edu.pl/alma/alma/37/01/07.html, dostęp: 12.04.2007. Kurzyniec M. (oprac.), Historia szczepu, http://lesniludzie. w.interia.pl/historiaLL.html, dostęp: 3.03.2015.