Hiszpańska Natalia

architekt, podporucznik, harcmistrzyni, córka architekta Franciszka Eychhorna oraz aktorki i śpiewaczki Natalii z Borodziczów, urodziła się 16 kwietnia 1904 roku w Warszawie, zmarła 14 lutego 1944 roku w Oświęcimiu.

Od 1921 – działała w Związku Harcerstwa Polskiego, należała do 10. Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerek im. Józefa Sułkowskiego

Od 1924 – studiowała architekturę na Politechnice Warszawskiej

1925–1930 – była drużynową 18. Drużyny Harcerek w Warszawie

1928–1932 – została komendantką III Hufca Żeńskiego w Warszawie

1930–1939 – była założycielką i kierowniczką Kręgu Starszoharcerskiego „Wilcze Gniazdo” w Warszawie

1932–1939 – należała do komitetu redakcyjnego pisma „Skrzydła”

1933–1937 – kierowała Wydziałem Starszych Harcerek Głównej Kwatery Harcerek

1939 – uczestniczyła w wojnie obronnej Polski, wstępując pod koniec roku w szeregi Służby Zwycięstwu Polski (następnie ZWZ – AK), pełniła funkcję zastępcy szefa Wydziału Łączności Wewnętrznej Oddziału II Komendy Głównej ZWZ – AK

1940 – pracowała w Stołecznym Komitecie Samoobrony Społecznej przy rejestracji strat wojennych

8 maja 1943 – została aresztowana przez gestapo i umieszczona na Pawiaku, mimo bestialskich tortur nie wydała nikogo

24 sierpnia 1943 – wywieziono ją do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau; w obozie współpracowała z tamtejszym ruchem oporu

14 lutego 1944 – zmarła w obozowym szpitalu

Odznaczenia:

Krzyż Walecznych (w 1943 roku). Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Harcmistrzynie i harcmistrze Związku Harcerstwa Polskiego mianowani w latach 1920–1949, Barbara HUP B. Gąsiorowska, Kraków 2006, s. 26. Natalia Hiszpańska (4.02.2017), https://pl.wikipedia.org/wiki/Natalia_Hiszpa%C5%84ska, dostęp: 17.09.2018.

Nieustraszona Natalia Hiszpańska, http://www.aan.gov.pl/ art,402,nieustraszona-natalia-hiszpanska, dostęp: 17.09.2018.

Bar Ludwik

prawnik, profesor nauk prawnych, harcmistrz, urodził się 5 lutego 1906 roku w Olchowcach koło Sanoka, zmarł 16 lutego 1999 roku w Warszawie.

1923–1924 – był drużynowym II Drużyny Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki

1924–1925 – został komendantem Hufca Harcerzy w Sanoku

1929–1930 – pełnił funkcję referenta prasowego Komendy Chorągwi Krakowskiej Męskiej

1930–1935 – był drużynowym 3. drużyny harcerzy w Wilnie

1933–1934 – powierzono mu kierowanie Wydziałem Propagandy i Prasy Komendy Chorągwi Wileńskiej Harcerzy

1933–1935 – należał do Zarządu Oddziału Wileńskiego ZHP

1936–1937 – był zastępcą kierownika Wydziału Zagranicznego Głównej Kwatery Harcerzy

1936 i 1939 – kierował Wydziałem Starszoharcerskim Głównej Kwatery Harcerzy 1940– został przewodniczącym Wojskowego Kręgu Instruktorskiego w Szkocji

1943–1946 – pełnił funkcję komendanta Wojskowej Chorąg- wi Lotniczej w Wielkiej Brytanii i należał do Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny (Londyn)

1947 – wrócił do Polski 1956–1958 – był doradcą Naczelnej Rady Harcerskiej

Był autorem licznych publikacji prawniczych.

Odznaczenia:

Złoty Krzyż Zasługi (1955), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy II Klasy, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1995).

Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Harcmistrzynie i harcmistrze Związku Harcerstwa Polskiego mianowani w latach 1920–1949, Barbara HUP B. Gąsiorowska, Kraków 2006, s. 95.

Ludwik Bar, http://www.mbd.muzeum.uni.wroc.pl/dzieje-uniwersytetu/doktorzy-honoris-causa/ludwik-bar, dostęp: 17.09.2018.

Ludwik Bar (16.08.2018), https://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_Bar, dostęp: 17.09.2018.