Bardzo bliski Bliski Wschód

Bardzo bliski Bliski Wschód. The Middle East: in the Middle of the Heart

ISBN: 978-83-8095-774-9
20,00 zł

Wyświetl historię cen produktu

Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 20,00 zł

Czas dostawy kurierem InPost 24 godziny! E-booki w ciągu 15 minut!

Publikacja została podzielona na dwie wersje językowe: polska i angielska.

Bardzo bliski Bliski Wschód, eseje Joanny Nawrockiej zainspirowane jej pobytami w Turcji i Syrii, wrażeniami i pracą w obozach syryjskich uchodźców, to prawdziwy balsam na duszę...

Wersja książki
Ilość

Książka dostępna w wersji papierowej i elektronicznej e-book

Książka to trzy eseje w polskiej i angielskiej wersji językowej (angielska wersja językowa dla szerszego oddziaływania). Eseje zostały opatrzone przypisami zawierającymi wyjaśnienia terminów i obiektów.  W każdym z tekstów znajdują się napisane przez Autorkę wiersze, które czasem puentują, a czasem dopełniają treść. Niewielki format i nieduża objętość   tekstu zachęcają do czytania w każdej chwili. Tematyka w aspektach politycznym, kulturowym i społecznym bardzo aktualna. Na okładce znajduje się wykonane przez Autorkę malowidło na wodzie - technika ebru.

Nieszczęście, które widziała Autorka, budzi współczucie, wywołuje rozpacz, ale emocje są nieme - chciała im dać głos. André Parrot (francuski archeolog) uważał, że każdy człowiek ma dwie ojczyzny - swoją własna i Syrię. Autorka rozumie, o czym mówi. W Syrii (i na pozostałym terytorium Żyznego Półksiężyca) każdy skrawek ziemi w swojej głębi pokazuje, jak przez tysiąclecia ludzie dojrzewali i zmieniali się. Wojny bezpowrotne niszczą ślady niezwykłych kultur, zubożając nas wszystkich, niezależnie od miejsca, w którym żyjemy lub które uznajemy za swoje.

Pisząc książkę Autorka chciała zastanowić się także nad Turcją - przyjmującą uciekinierki i uciekinierów i - jak się później okazało - wykorzystującą tę sytuację w polityce międzynarodowej i wewnętrznej.

Prócz miejsca, eseje spaja delikatnie zaznaczona obecność sfery sacrum: opiekuńcze boginie, Rabbuni i sahabe. Sahabe można porównać do apostoła w chrześcijaństwie, z tą różnicą że zawsze to  był mężczyzna, natomiast Rabbuni miał apostołów i apostołki, które w długich dziejach Kościołów zniesławiano i starano się umniejszyć ich obecność.  Ponieważ większość pomocy humanitarnej dla Syrii naznaczona jest podziałami religijnymi - chrześcijanie pomagają chrześcijanom, muzułmanie muzułmanom ect. - Autorce zależało na pokazaniu w książce uniwersalności ludzkich aspiracji.


Poniżej znajduje się fragment wstępu napisany przez prof. Ewę Drozdę-Senkowską.

     "...eseje Joanny Nawrockiej zainspirowane jej pobytami w Turcji i Syrii, wrażeniami i pracą w obozach syryjskich uchodźców, to prawdziwy balsam na duszę. Balsam zaskakujący i na pierwszy rzut oka paradoksalny. Dzisiejsza Syria to przecież dla każdego z nas obraz horroru wojny, barbarzyństwa, zniszczenia, ludzkiej niedoli i tułaczki. Potrafić patrzeć na świat okrucieństw, nieszczęść, widzieć je, potępiać i jednocześnie nie dać się im oślepić, to spora sztuka.

     Fascynujący jest sposób, w jaki autorka tę bliskość osiąga. Z całą pewnością estetyka jej stylu pisarskiego sprzyja wrażeniu, że jest się tam, z tamtymi ludźmi, a nie tutaj. Zmysłowy, czuciowy język, który dociera do nosa, do oczu i ucha, i ten powolny, wschodni rytm, przenoszą w rzeczywistość innych zapachów, innych widoków, innych dźwięków, innego poczucia czasu, innych myśli. Drobiazgowa subtelność i sugestywność opisów autorki jest jak szklanka dobrego wina.

    To nie jest też zaproszenie na seans „egzotyki społecznej” i dziwów różnicy. To jest zaproszenie do patrzenia na ludzi w sposób, który daje im godność bycia sobą. Godność trudną do dania innym i trudną do dania sobie. Ta godność bycia sobą opiera się na potrzebie minimum ciągłości, stabilności, która odzywa się w momentach przerw w tak zwanym „normalnym” toku życia. Wojna, wygnanie, tułaczka, ucieczka, ciężka choroba, rozstania są takimi przerwami."


Publikacja została podzielona na dwie wersje językowe: polską i angielską.

297 Przedmioty

Opis

Książka elektroniczna - E-book
Epub, Mobi
Książka papierowa
oprawa miękka

Specyficzne kody

isbn
978-83-8095-774-9

Joanna Nawrocka, doktor psychologii

Nawrocka JoannaJako psycholożka i filozofka prowadzi badania naukowe i zajęcia dydaktyczne. Jest autorką książek O liderach i ich płci, Eseje z kobietami w tle, O aktywnościach, zagrożeniach i krzepiącym myśleniu ludzi starych, Społeczne doświadczenie starości, Drzewnik, rozdziałów w monografiach i artykułów naukowych. Pisze także bajki, wiersze i opowiadania.

Podróżuje po miejscach odległych od utartych szlaków. Przejmuje ją los roślin, zwierząt i ludzi, zwłaszcza tych, którym nie sprzyjał daimon.

 

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Autor

Joanna Nawrocka

ISBN druk

978-83-8095-711-4

ISBN e-book

978-83-8095-817-3

Objętość

104 stron

Wydanie

I, 2019

Format

16 x 16 cm

Oprawamiękka, klejona

Préambule

Znaki

Z ogrodu

Wędrówki Sahabe

Contents

Préambule

The Signs

From the Garden

The Wanderings of Sahabe

Fragment

Bardzo bliski Bliski Wschód, eseje Joanny Nawrockiej zainspirowane jej pobytami w Turcji i Syrii, wrażeniami i pracą w obozach syryjskich uchodźców, to prawdziwy balsam na duszę. Balsam zaskakujący i na pierwszy rzut oka paradoksalny. Dzisiejsza Syria to przecież dla każdego z nas obraz horroru wojny, barbarzyństwa, zniszczenia, ludzkiej niedoli i tułaczki. Potrafić patrzeć na świat okrucieństw, nieszczęść, widzieć je, potępiać i jednocześnie nie dać się im oślepić, to spora sztuka.

Uznać różnice, prawo do inności, nie jest rzeczą łatwą szczególnie wtedy, gdy nic nas do tego nie zmusza ani nie zachęca. Inny (Alter), nie jest Innym Ja (Alter Ego), on jest Sobą. Joanna Nawrocka pisze o Innych w sposób, który pokazuje, że są oni Sobą. Trochę tacy jak my i jednocześnie inni. I to właśnie robi z nich bliskich.

Bez porównań, bez morałów, balsam na duszę Joanny Nawrockiej nie jest zaproszeniem do odczucia obowiązkowej empatii. To nie jest też zaproszenie na seans „egzotyki społecznej” i dziwów różnicy. To jest zaproszenie do patrzenia na ludzi w sposób, który daje im godność bycia sobą. Godność trudną do dania innym i trudną do dania sobie. Moje emigranckie doświadczenie pokazało mi to wielokrotnie. Fragment Préambule

prof. dr hab. Ewy Drozdy-Senkowskiej (Université Paris Descartes)

---------------------------------

Zapomniana bliskość

Hasło „Syria” wypowiedziane dziś w sytuacji publicznej wywołuje ciszę i spłoszone spojrzenia. Socjolodzy zastanawiają się, jakiej narodowości był ten, kto poruszył temat? Politycy rozważają, z jakiej strony ideologicznej to zrobiono? Dziennikarze szukają możliwości zrobienia fotografii i wyłowienia zręcznego powiedzonka o problemie… Wiele osób skupia się na kontekście, bardzo mało na meritum…. na sednie… i na człowieku. Syria zaś, to nie tyle problem polityczny, militarny czy migracyjny, ale właśnie człowieczy. To zbiór doświadczeń wielkiej ilości ludzi, którym przyszło istnieć w poczuciu zagrożenia życia, w biedzie, osamotnieniu i bezsilności. Oni nie są przedmiotami, o których można rozprawiać przy konferencyjnych stołach, nie są masami, które można bez konsekwencji rozmieszczać w innych niż ich rodzinne rejony państwach czy też w obozach przesiedleńczych. To konkretne jednostki: kobiety, mężczyźni, dzieci, rody, wioski i dzielnice… Każdy z tych ludzi ma swoje imię, każdy związki z rodziną, niosąc ze sobą własną historię. Kto ma ją opisać? Oni sami? Ludzie z zewnątrz? Z nutą współczucia? Neutralnie? Oskarżycielsko?

Joanna Nawrocka i jej Bardzo bliski Bliski Wschód zaproponowała opis przestrzeni kulturowej Syrii od strony nie tego, co ją oddziela, ale tego, co ją łączy z Europą i całym światem. Autorka przygotowała nie relacje powierzchowne, zapisy jakiegoś kolejnego zachwyconego zapachami, smakami i egzotyką turysty z Zachodu. Nie są to również erudycyjne rozważania specyficznej flanerki, znużonej kulturą Europy i podążającej po rejonach Syrii i Turcji, obserwującej swoje własne „ja”. To trzy eseje o ludziach, literackie akty współistnienia z Innym, opisywaniem jego twarzy, słów, gestów, zachowań, pragnień i marzeń. To także przedstawienie dawności i współczesności tzw. Bliskiego Wschodu od strony wierzeń, kultury i języka. Zaledwie trzy akty empatycznego wniknięcia w świat odmienny, czasami niezrozumiały i zamknięty, trzy próby bycia z ludźmi i ich dziedzictwem w sytuacji dzisiejszej kultury pośpiechu i powierzchowności.

Bardzo bliski Bliski Wschód Nawrockiej otwiera się przed czytelnikiem za sprawą pierwszego tekstu pt. Znaki. Początkowo wygląda on na zaangażowany emocjonalnie reportaż o chłopcu o imieniu Ala, który wraz z bliskimi jest uchodźcą oczekującym w obozie przesiedleńczym na szansę wyrwania się do innego, lepszego świata. Autorka nie dąży jednak do dziennikarskich efektów opisu socjologicznego czy chęci natychmiastowej interwencji, a raczej wywołuje przestrzeń kulturową, jaką ludzie pokroju chłopca i innych dzieci syryjskich niosą ze sobą w sercach i umysłach. (…)

Drugi esej Joanny Nawrockiej Z ogrodu to opis innego aniżeli znanego z serwisów informacyjnych oblicza Syrii. To niespieszna opowieść o świecie, w którym mężczyźni nie zajmują się wyłącznie wojną, nie stają się jedynie atakującymi lub obrońcami, lecz potrafią zadbać o budowę schronienia i ogrodu, umieją modlić się i milczeć. Autorka zdaje relację z wizyty w klasztorze Czarnego Mojżesza, położonym na pustyni, w oddaleniu od traktów komunikacyjnych. Opisuje centrum, które dawało schronienie chrześcijanom i muzułmanom, aby mogli odkrywać Boga na nieskończenie wiele możliwości. Aura porozumienia międzyreligijnego powodowała, że syryjski klasztor stawał się znakiem pacyfizmu, ukazywał religie jako możliwość współistnienia różnych tradycji duchowych, szacunku dla Innego człowieka, który wierzy. Co więcej, monastyczna społeczność dawała przykład, iż szacunek należy się całemu życiu, także zwierzętom. (…)

Ostatni esej Nawrockiej Wędrówki Sahabe to podróż do Syrii utraconej. Reprezentują je z jednej strony kobiety: Sara, Nour, Fatma, Meriem lub Nur, żyjące samotnie bez swoich braci, ojców, mężów w obozie przesiedleńczym, próbujące się odnaleźć w tureckim mieście, w chodzeniu na kurs angielskiego, w codziennym oczekiwaniu w wygaśnięcie zła, które dokonało się w ich ojczyźnie. Kobiety wciąż trwają, tęsknią, marzą, że ich rodziny będą razem. Drugą stronę utraconej Syrii uosabia w eseju Sahabe, pielgrzym, który wędruje nie tyle po miejscach religijnego kultu, co po zaniedbanych, obcych miejscach, przypominających mu to, co bezpowrotnie odeszło. (…)

Joanna Nawrocka napisała niewielki pod względem stron druku zbiorek trzech esejów. Wywołała jednak mnogość bólu i cierpienia ludzi, których pozbawiono domów, szczęścia, zwykłego życia. (…)

Dramaty, jakie opisuje Nawrocka w Bardzo bliskim Bliskim Wschodzie, nie rozgrywają się na europejskich antypodach. Są tuż obok, wcale nie wygasły, nie można ich zwyczajnie ignorować... Czy mała książka Autorki z Polski cokolwiek zmieni na arenie spraw międzynarodowych? Czy jeden gest empatii i pomocy odmieni sytuację całych rzesz ludzi? Pewnie nie… Lecz nie o taką skalę empatii i pomocy chodzi, a o to, że poznanie choćby jednej Twarzy Innego prowadzi do naszej własnej tożsamości i pokazuje, jakimi jesteśmy ludźmi. To już bardzo wiele… Wręcz wszystko…

prof. dr hab. Daniel Kalinowski

„Bardzo bliski Bliski Wschód. The Middle East: in the Middle of the Heart” autorstwa Joanny Nawrockiej to poruszająca książka. Trzeba odwagi, żeby pracować w miejscach, przed którymi przestrzegają zagraniczne ministerstwa państw UE. Odwaga jest warunkiem koniecznym podejmowania kontaktów, uczestniczenia w życiu osób skrzywdzonych i marginalizowanych Odwaga sprawia, że – jak pisze we wstępie Ewa Drozda-Senkowska – autorka, widząc okrucieństwo i potępiając je, nie daje się oślepić rozpaczy i utrwala to co wartościowe. Dotyczy to także przywoływanych osób, o których odwadze opowiada Joanna Nawrocka, pokazując ich wysiłki. Autorka śpiewa – czasem niemal dosłownie jak w „piosenkowym” wierszu z trzeciego eseju – o życiu pokrzywdzonych, wiedząc, że są niepokonani. Tym przekonaniem dzieli się z czytelnikami. Uchodźcy, jak to ludzie, mają więcej lub mniej zalet, ale z każdym i każdą z nich autorka współodczuwa. To nie jest „tani sentymentalizm”, ale uważne, rozumiejące podążanie za ludzkimi przeżyciami. Może do tego potrzebna była autorce postać Sahabe.

Eseje są przepojone wiedzą, którą autorka przekazuje w sposób naturalny i niewymuszony. Zakątki, rośliny, budowle, wizerunki są osnute opowieściami. Przypominają o tożsamości i umacniają ją w sytuacji wkorzenienia. Podoba mi się subtelna ironia narracji, jak we fragmencie o Atenie: „Jako patronka sztuki wojennej rządziła herosami, ucząc ich tego, co uchodziło za wielkie (oczywiście męskie) czyny” lub w nieoczywistym komentowaniu roszczeń politycznych: „Za szczególnie udaną uważam nazwę ‘Słup obłoków’ nawiązującą do Księgi Wyjścia (3.2). Chmury dymu wybuchających bomb jako zasłona skrywająca JHWH” oraz inne zdania, które pozostawiam, żeby nie psuć lektury.

Joanna Nawrocka powściągliwie lecz przejmująco (np. pluszowy miś!) pisze o trudnej sytuacji kobiet i dziewczynek, narażonych w czasie wojny i uchodźstwa na nadużycia jeszcze liczniejsze, niż w czas pokoju. W eseju „Z ogrodu”, dla mnie najważniejszym, przypomina o wartości wszystkich stworzeń, którym konflikty polityczne również zagrażają. Ilu myśli o skorpionach i różach podczas wojny? Poetyckość i powściągliwość, choć zaskoczą osoby przyzwyczajone do brutalnych opisów, są cechami oryginalnego stylu pisarskiego autorki. 

Ta piękna, nieoczywista i wymagająca wobec czytelnika książka jest hołdem dla ludzi, zwierząt i ziemi, będącej sercem starych cywilizacji poprzedzających nasze.

Maniucha
źródło: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4912354/bardzo-bliski-bliski-wschod-the-middle-east-in-the-middle-of-the-heart

Zobacz także

Polecane tytuły ( 8 inne tytuły w tej samej kategorii )

Nowa rejestracja konta

Posiadasz już konto?
Zaloguj się zamiast tego Lub Zresetuj hasło