Pawłucki Andrzej

prof. zw. dr hab. Andrzej Pawłucki profesor humanistyki pedagogicznej w naukach o kulturze fizycznej. Wykłada pedagogikę sportu i olimpizmu, pedagogikę zdrowia, filozofię kultury fizycznej i metodologię badań społecznych we wrocławskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Wydał m.in.: Wychowanie jako kulturowa rzeczywistość. Na przykładzie wychowania do wartości ciała (1992), Pedagogika wartości ciała (1996), Nauczyciel wobec wartości zdrowia – studium krytyczne (1997), Personalism for Sport Pedagogy (2003), Osoba w pedagogice ciała. Prawo pokoju olimpijskiego (2007), Nauki o kulturze fizycznej (2015). Członek Komitetu Rehabilitacji, Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej PAN oraz sekretarz generalny European Association for Sociology of Sport i International Society for Social Sciences of Sport. Założyciel i editor-in-chief „Research Yearbook Studies in the Theory of Physical Education and Sport”, redaktor naczelny kwartalnika „Rozprawy Naukowe” AWF we Wrocławiu. Laureat głównej nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia naukowe w badaniach na rzecz rozwoju społeczeństwa.

Naukowa specjalność – dziedzina – Nauki o Kulturze Fizycznej

Nauczyciel akademicki (1970-2015) w przedmiocie: filozofia wychowania fizycznego, pedagogika, pedagogika kultury zdrowotnej, pedagogika sportu, metodologia badań naukowych.

Miejsce pracy:

Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Kierownik Zakładu Filozofii Wychowania Fizycznego i Zdrowotnego Olsztyńska Szkoła Wyższa im. Józefa Rusieckiego, Olsztyn Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr V w Bydgoszczy; studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (1970) i Uniwersytecie Warszawskim, na Wydziale Pedagogiki (1980). Stopień doktora nauk o kulturze fizycznej w 1978, doktora habilitowanego – 1993, tytuł profesora nauk o kulturze fizycznej – 2001, nominacja Ministra Edukacji Narodowej na stanowisko profesora zwyczajnego w 2002 roku.

Zatrudnienie:

1970-1987 - asystent i adiunkt w Katedrze Teorii Wychowania Fizycznego AWF w Warszawie (prof. Roman Trześniowski, prof. Maciej Demel); 1989-1992 adiunkt w Katedrze Pedagogiki Wczesnoszkolnej UW w Warszawie (prof. Barbara Wilgocka-Okoń); 1991-2008 - adiunkt, profesor nadzwyczajny, profesor zwyczajny w Katedrze Teorii i Metodyki Wychowania Fizycznego AWF w Gdańsku; 1996-2002, profesor nadzwyczajny w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Gdańskiego; Wykładowca studiów podyplomowych w Politechnice Szczecińskiej, Uniwersytecie Gdańskim, Gdańskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej, Olsztyńskiej Szkole Wyższej im. Józefa Rusieckiego. Prorektor ds. nauki w AWFiS w Gdańsku (dwie kadencje w latach 2002-2008). Od 2008 roku – profesor zwyczajny w Katedrze Dydaktyki Wychowania Fizycznego AWF we Wrocławiu.

Nagrody naukowe

Laureat głównej nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w Polsce za „wybitne osiągnięcia naukowego w badaniach na rzecz rozwoju społeczeństwa” – 2014 (http://www.nauka.gov.pl; link: „Uroczystość wręczenia nagród Ministra Nauki 2014”). Za działalność naukową wyróżniany nagrodami indywidualnymi, ministerialnymi, resortowymi i rektorskimi.

Najważniejsze publikacje:

autor 7 książek (Wychowanie jako rzeczywistość kulturowa. Na przykładzie wychowania do wartości ciała (1992); Rozważania o wychowaniu (1994); Pedagogika wartości ciała (1996), Nauczyciel wobec wartości zdrowia – studium krytyczne (1997); Personalism for Sport Pedagogy (2003), Osoba w pedagogice ciała. Prawo pokoju olimpijskiego (2007); Nauki o kulturze fizycznej (2013; 2015, wydanie II) i 200 publikacji oryginalnych, rozdziałów w monografiach z zakresu humanistyki pedagogicznej i filozofii nauki. Ostatnie publikacje o tym samym przedmiocie studiów: Pawłucki A., Ideały zmian społecznych a sensy wzorów kultury fizycznej; w://Kultura fizyczna a zmiana społeczna (red. Z. Dziubiński, P. Rymarczyk), Warszawa 2014, SALOS, AWF. Pawłucki A., Public Health in Different Political Systems of the State, Physical Culture and Sport. Studies and Research, Warsaw 2014, Volume LXI. Pawłucki A., Kultura cielesności w polityce konserwatyzmu, w:// Kultura Fizyczna a Polityka (red. naukowa Z. Dziubiński, P. Rymarczyk), Warszawa 2015, SALOS, AWF.

Członkostwo w organizacjach naukowych

1. Członek Komitetu Kultury Fizycznej, Rehabilitacji i Integracji Społecznej Polskiej Akademii Nauk;

2. Secretary General of the European Asscociaton for Sociology of Sport (2008-2012);

3. Secretary General of the International Society for Social Sciences of Sport (od 2013);

4. Wiceprezydent Polskiego Towarzystwa Nauk Społecznych o Sporcie (od 2014).

Przedmiot zainteresowań naukowych

W ramach humanistyki pedagogicznej zajmuje się filozofią i etyką wartości ciała. Jest twórcą pedagogiki wartości ciała i bio-pedagogiki (pedagogiki wartości życia), a także autorem nowej formuły metodologicznej pedagogiki kultury sportowej, w ramach której zostają rozróżnione i wyjaśnione metafizycznie racje olimpizmu nowożytnego i sportu ludyczno-widowiskowego. Sformułował prawo pokoju olimpijskiego, prawo moralnego sensu czynności sportowej oraz wyjaśnił - metodą dedukcji regresywnej – racje oraz przyczyny spełniania się sportu ku utopii konkursu równych szans.

Posiada „imponujące osiągnięcia w umacnianiu pedagogiki kultury fizycznej” (z recenzji). Uzasadnił jej metodologiczną formułę jako normatywnej nauki humanistycznej, a także jej osobliwość jako nauki empirycznej, oraz nauki praktycznej. Doprowadził do jej ukonstytuowania w ramach polskiej pedagogiki akademickiej, reprezentowanej na Zjazdach Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego. Szczególną zasługą jest najpierw rozpoznanie kulturowego wymiaru wychowania fizycznego, a następnie naukoznawcze uzasadnienie jego pedagogicznej legitymizacji. Recenzenci pisali, że pedagogika wartości ciała jest najlepszą jak dotąd polską próbę zarysowania teorii kultury fizycznej oraz uznali, iż jest to znakomite dzieło, mające szanse zająć trwałe miejsce wśród co najwyżej kilkunastu najwybitniejszych z tego zakresu w całej historii polskiej teorii wychowania fizycznego; w Encyklopedii kultury polskiej XX wieku - że jest autorem najbardziej spójnej i konsekwentnej interpretacji wychowania fizycznego jako wychowania do różnych znaczeń wartości ciała. Odkrycie nowego przedmiotu badań w zakresie wychowania w kulturze wartości ciała, a mianowicie egzystencjalnych, symbolicznych i społecznych wzorów formacji cielesnej, miało doniosłe znaczenie ontologiczne dla pedagogiki kultury fizycznej. Umacniało i uzasadniało jej naukowość.

Osiągnięciem naukoznawczym o znaczeniu uniwersalnym jest studium filozoficzne Nauki o Kulturze Fizycznej, w którym uzasadnia – odwołując się do zasady przyczynowości – rację nauk o kulturze ludzkiej cielesności, jako zbioru nauk realnych, oraz wyjaśnia na czym polega osobliwość kategorialna systemu społecznego kultury gimnazjonu, jako ich ontologicznej odnośni. Jest to jedyne, jak do tej pory – nieznane w literaturze światowej – całościowe uzasadnienie ontologiczne i socjologiczne racji nauk o kulturze fizycznej; ukazuje, także po raz pierwszy, ich analogiczność wobec nauk o kulturze medycznej.

Kształcenie akademickie i recenzje w przewodach naukowych

Promotor 24 doktorów oraz 2 z otwartym przewodem; kilkuset prac magisterskich; wnioski profesorskie 6, wnioski na tytuł doktora honorowego nauk 4, recenzje rozpraw doktorskich 30, recenzje rozpraw habilitacyjnych 22. Recenzuje wnioski dla Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych. Recenzent Rady Nauki (KBN) Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Recenzent - Członek Zespołu Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej, Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego ds. nagród za wybitne osiągnięcia naukowe.