Wskazówki higjeniczne dla wycieczek
Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 18,00 zł
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprinty: reprint wydania, [1929]. "Wskazówki higjeniczne dla wycieczek".
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprinty: reprint wydania, [1929]. "Wskazówki higjeniczne dla wycieczek".
WSKAZÓWKI HIGJENICZNE DOTYCZĄCE WYCIECZEK HARCERSKICH.
Opracowane przez Sekcję Lekarską Zarządu Krakowskiego Oddziału Związku Harcerstwa Polskiego,
zatwierdzone przez Główne Kwatery Z. H. P.
A. Przepisy ogólne.
1. Dla harcerzy i harcerek do lat 14 wskazane są przedewszystkiem gry ruchowe i ćwiczenia harcerskie o charakterze zabawy na wolnem powietrzu poza miastem. Dłuższe i dalsze marsze (dla starszych ponad 25 km. dziennie) są wykluczone. Marsze powinny się odbywać tylko w dzień. Czas trwania i odległość marszu zależy od wieku ich uczestników, stanu pogody, terenu i objuczenia. Wycieczki połączone z ćwiczeniami w terenie nie powinny dla młodszych tam i z powrotem przekraczać pieszo 10 km., dla starszych 20 km.
2. Dla wszystkich (młodszych i starszych) wykluczone są marsze całonocne.
3. Wycieczki dzielą się na:
a) krótkotrwałe, trwające 2—3 godziny;
b) dłuższe, półdniowe; niedzielne i świąteczne, o ile nie stoją w sprzeczności z przepisami szkolnemi, mogą odbywać się także w godzinach przedpołudniowych; marsz w upalne dni w godzinach południowych jest wykluczony;
c) całodzienne w czasie wakacyjnym lub w czasie kilkudniowych ferji; powrót z nich ma jednak nastąpić przed zmierzchem;
d) wieczorne dla ćwiczeń harcerskich pod kierunkiem bardzo pewnych i doświadczonych drużynowych; powrót z nich musi nastąpić przed godz. 11-ą wieczorem, a uczestnicy poniżej lat 14-tu są wykluczeni. Młodzież starsza ponad lat 16 może odbywać parę razy do roku ćwiczenia w porze nocnej za wiedzą komendy hufca i władzy szkolnej oraz z zastosowaniem wskazówek lekarza drużyny, hufca.
4. Wycieczki dłuższe można podejmować tylko po stopniowej wprawie, nabytej przez wycieczki krótsze i z mniejszem obciążeniem. 5. W dni parne i bardzo upalne wycieczek nie należy odbywać.
B. Przepisy szczegółowe dla marszu:
1. Tempo maszerowania powinno być powolne (1 km. w 13—15 minutach). Należy je normować zależnie od wieku uczestników, stanu ich zdrowia, objuczenia, zmęczenia, warunków terenu (wolniej pod górę) i pogody (wolniej w czasie upału). Na przystankach zaleca się robić ćwiczenia oddechowe. Idąc pod górę robić częste przystanki z głębokiemi oddechami, choćby uczestnicy nie czuli zmęczenia. Wogóle tempo marszu ma się stosować do najsłabszych uczestników.
2. Po pierwszym kwadransie marszu powinien być odpoczynek 5 minutowy, po każdej następnej godzinie 10—20 minut. Odpoczynki należy normować tak samo, jak tempo marszowe. U kresu wycieczki odpoczynek aż do zupełnego uczucia świeżości sił. Zaleca się odpoczynek z wyciągniętemi, a nie podgiętemi nogami.
3. Maszerować nie w zwartych szeregach, lecz luźno.
4. W czasie marszu nie mówić wiele, oddychać nosem; zaleca się śpiew kolejno zastępami, w ciepłej porze, jeśli niema pyłu i silnego wiatru. Wogóle zaś należy unikać w lecie dróg bitych, zbyt słonecznych, i zapylonych.
5. W razie bólu głowy, osłabienia, zadyszania, bicia serca, zaćmienia w oczach zarządza się natychmiast odpoczynek.
6. W czasie marszu w razie pragnienia wolno pić wodę, lecz małemi łykami i nie nadmiernie; dobrze mieć ją ze sobą. W drodze można pić wodę, lecz nie za zimną i nie za nagle, tylko z czystych źródeł lub pewnych studzien; najlepiej jednak używać wody przegotowanej (herbaty). Po przybyciu do kresu wycieczki najpierw doskonale wypocząć, dopiero później gasić pragnienie.
7. W czasie upału nie maszerować z odkrytą głową, natomiast można na głowę pod czapkę kłaść chustkę zmaczaną w wodzie; w cieniu maszerować z głową odkrytą.
8. Ubranie, pas powinny być wolne, nie uciskające; kołnierzyki ciasne są wykluczone. W czasie marszu kołnierz od bluzy i koszuli ma być rozpięty, w czasie upału bluzy zdejmować, koszul zaś harcerskich nie zdejmować.
9. Obuwie powinno być wygodne, nie ugniatające ale też nie za duże, z grubą podeszwą, skarpetki powinny być grube (nawet w lecie) nie cerowane, najlepiej wełniane. Na dłuższe marsze zaleca się smarować skarpetki łojem.
10. Po marszu w czasie odpoczynku zaleca się bardzo krótką rzeczną kąpiel nóg, dopuszczalną tylko w lecie i dopiero po ochłodzeniu nóg; po powrocie do domu zmycie nóg chłodną wodą i dobre ich wytarcie.
11. Kto ma chore nogi nie powinien brać udziału w marszu.
12. Na wycieczki półdniowe i całodzienne należy zabrać ze sobą prowianty, nie ulegające szybkiemu zepsuciu (chleb, jaja na twardo, ser, szynka, wędlina, mięso pieczone, ciasto, trochę cukru i t. p.).
13. Pokarm należy dobrze żuć.
14. Plecak, wogóle obciążenie maszerującego nie powinno być ciężkie, ma zawierać tylko rzeczy niezbędne i musi być dostosowane do wieku i sił; nie powinno nigdy przekraczać 6 kg. dla chłopców młodszych i dla dziewcząt, a 8 kg. dla chłopców starszych.
15. Kąpiele rzeczne bez dozoru starszych są zabronione. Kąpać się wolno w czasie wycieczek tylko z wielką ostrożnością w rzekach znanych. Czas pobytu w wodzie, która nie może być za zimna, ma trwać do pięciu minut, w razie uczucia zimna należy kąpiel natychmiast zakończyć. Zgrzanym i zmęczonym kąpać się nie wolno. Kąpieli w ciągu dnia może być najwyżej dwie i to z parogodzinną przerwą. Zaraz po jedzeniu nie wolno się kąpać.
16. Kąpiele rzeczne można łączyć ze słonecznemi. Kąpiel słoneczna nie powinna być za długa (15—30 minut), by uniknąć oparzenia. W czasie kąpieli słonecznej głowa musi być okryta.
17. Potrzeby naturalne podczas marszu załatwia się na przystankach. W razie nagłej potrzeby, oczywiście każdej chwili, ale wtedy zastęp musi zaczekać. Doganianie zastępu biegiem jest niedopuszczalne.
18. W razie nagłego zasłabnięcia marsz musi być wstrzymany. Zasłabniętemu należy udzielić pomocy, ewentualnie odesłać go z powrotem z dwoma przynajmniej towarzyszami najdoświadczeńszymi.
19. Dziewczęta w okresach słabości nie mogą odbywać marszów, wycieczek, ani ćwiczeń fizycznych.
Zapraszamy i polecamy!
Maresz Tadeusz
Harcmistrz RP Tadeusz Tomasz Maresz – historyk, pedagog, urodzony 29 grudnia 1895 roku w Radomiu, zginął 27 września 1944 roku w czasie nalotu bombowego na oflag koło Dössel pod Wartburgiem (Niemcy).
1911 – należał do założycieli tajnej 2 Drużyny Skautowej w Warszawie
1913 – wspólnie ze Stanisławem Rudnickim prowadził obóz wędrowny nad morzem
1915–1919 – organizował harcerstwo na Ukrainie
1916 – został komendantem Hufca Męskiego w Humaniu
1918–1919 – organizował kursy instruktorskie oraz był przewodniczącym Skautowego Biura Porozumiewawczeg
1919 – wrócił do Warszawy i wstąpił do wojska (podporucznik w 21 Pułku Piechoty w Warszawie)
1921–1923 – został zastępcą Naczelnika Głównej Kwatery Męskiej
1923–1927 – był kierownikiem Wydziału Obozów Głównej Kwatery Męskiej
1923–1925 – został komendantem Chorągwi i sprawował funkcję kierownika Wydziału Programowego Warszawskiej Komendy Chorągwi Męskiej
1923–1925 – był członkiem Komisji Osobowej Naczelnictwa ZHP
1925–1926 – został drużynowym 43 DH w Warszawie 1
921–1928 i 1929–1931 – był członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej
Od 1928 – był członkiem Głównej Kwatery Męskiej ZHP
1929 – został mianowany komendantem II Narodowego Zlotu Harcerskiego w Poznaniu
1939 – był komendantem Hufca Harcerzy Rydzyna (Chorągiew Wielkopolska)
1939 – uczestniczył w kampanii wrześniowej, podczas której przebył szlak z Wielkopolski do Warszawy, biorąc udział w obronie stolicy; dostał się do niewoli i został osadzony w oflagu; w niewoli prowadził działalność wychowawczą i oświatową, za co był karany i przenoszony do kolejnych obozów: Osterode, Heilbronn, Silberberg, Lubeka, wreszcie do Fortu Spitzberg k. Dössel 1939–1944 – był jeńcem oflagów w Niemczech
Za pracę w harcerstwie odznaczony harcerską Odznaką Wdzięczności. Uosabiał typ prawdziwego harcerza. Spokojny, zrównoważony, taktowny, życzliwy dla wszystkich, zawsze chętny do pomocy każdemu i doskonały organizator, był ogólnie lubiany.
Autor publikacji: Co robimy w obozie [w:] Kalendarz harcerski na rok 1924, pod red. S. Sedlaczka, E. Ryszkowskiego, Wyd. NZHP, Nakł. CKD ZHP, Warszawa 1924; Harcerska wyprawa obozowa, opracowanie, Dział Wydawnictw NZHP, Warszawa 1929; Letnie obozy i kolonie harcerskie. Instrukcja obowiązująca, Dział Wydawnictw NZHP, Warszawa 1930; Praca nad charakterem, Spółdz. Wyd. „Czuj Duch!”, Warszawa 1933.
Błażejewski W., Postaci z dziejów. 35 biogramów działaczy i instruktorów harcerskich, GK ZHP, Warszawa 1984, s. 24–25.
Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Harcmistrzynie i harcmistrze Związku Harcerstwa Polskiego mianowani w latach 1920–1949, Barbara HUP B. Gąsiorowska, Kraków 2006, s. 153.
Harcerski słownik biograficzny, t. 1, pod red. J. Wojtyczy, Muzeum Harcerstwa – Marron Edition, Warszawa – Łódź 2006, s. 137–138.
Oficyna Wydawnicza "Impuls"
Reprint wydania | 1929 rok |
Autor | Maresz Tadeusz |
ISBN druk | 978-83-8095-090-0 |
ISBN e-book | |
Objętość | 18 stron |
Wydanie | I, 2016 |
Format | A6 (120x160) |
Oprawa | twarda, szyta |
RZECZY NIEZBĘDNE.
1. Plecak z trzema kieszeniami, z 5 rzemykami do troczenia. Chlebak. Woreczki na brudną bieliznę, na trzewiki, na drobiazgi, 3 na racje żywności, jeden na przybory do jedzenia, na szczotkę do trzewików (lub pudełko), zapasowy. Pudełeczka z grubej tektury, ściskane mocną opaską gumową: na szczotkę do trzewików i do ubrania, na przybory do szycia. Teczka z grubej tektury z klapkami bocznemi i wewnętrznemi kopertami, wielkości zeszytu. Zawiniątko płócienne z kieszeniami na przybory do mycia. Laska skautowa.
2. Ubranie i bielizna: rogatywka z lilijką i cyfrą drużyny, peleryna lub płaszcz nieprzemakalny, rękawiczki, kurtka, sweter, 2 pary krótkich spodenek harc. zielonych, wełniaki (pończochy) z podwiązkami, pas ze scyzorykiem na karabińczyku, trzewiki, względnie 2 pary, pantofle gimn. lub trepy, koszula wełniana ze wszelkiemi oznakami (krzyż, sznurek służbowy, listki dębowe, cyferki, herb z napisem), 2 koszule zielone, koszula nocna, 2 pary kalesonów krótkich, 2 pary skarpetek grubych wełn., 4 pary cienkich (wzgl. onuce), 2 krawaty z krajki ludowej, kostjum gimnast., kostjum kąpielowy całkowity, 3 ręczniki, 2 ściereczki, dużo chustek do nosa.
3. Pościel: 2 koce, 2 prześcieradła, wsypka, 2 poszewki, względnie 1 jasiek z 2 poszewkami, siennik.
4. Przybory do mycia i porządku: W bocznej kieszeni plecaka: szczotka do ubrania, w pudełku: szczotka do trzewików, pasta i tłuszcz do trzewików.
5. W drugiej bocznej kieszeni, w zawiniątku, prócz ręcznika: mydło w aluminj. pudełku, szczoteczka do rąk, w szklanym słoiczku szczoteczka do zębów, pasta lub proszek do zębów, pumeks), szczotka), grzebień, lusterko, wzgl. przybory do golenia: pędzel, brzytwa lub żiletka, ałun, pas do ostrzenia, portmonetka.
6. Przybory do szycia: w długiem pudełku z przegródkami z grubej tektury: małe nożyczki, gruba iglica do zeszywania sznurkiem, zbiór igieł, agrafki różnej wielkości, szpilki — wszystko wetknięte w gruby pasek papieru. Na płaskich kartonikach: nici grube t. zw. szare, białe, czarne, zielone, jedwab zielony, bawełna do skarpetek. Guziki zapasowe: do ubrania, do bielizny — duże i małe, t. zw. automatyczne, guziki do czapki. Zapasowe cyferki, listki dębowe, herb z napisem, lilijki, stalówki, kilkanaście gwoździ różnej wielkości, kilka haczyków, spinki do kołnierza i krawata i t. d. Zapasowe sznurowadła (2 pary).
7. Podręczna apteczka: paczka waty, bandaż gaza sterylizowana, tłuszcz kozi lub salicylowy do nóg, buteleczka jodyny ze szklanym korkiem, aspiryna, puder lub talk.
8. Przybory do jedzenia: menażka z pokrywką, (względnie z maszynką spirytusową), kubek pół litr., nóż, widelec, łyżka, łyżeczki, jajko do zaparzania herbaty, manierka, woreczek na przybory do jedzenia, 3 woreczki na racje żywnościowe, pudełko aluminjowe z wkładką szklaną na tłuszcz. Zapas jedzenia na 2—3 pierwsze dni w obozie.
9. Książki i przybory piśmienne: Kalendarz Iskier, zbiór piosenek, przewodniki, podręczniki harcerskie, względnie inne potrzebne dla obozu, książka do nabożeństwa, obrazek św. do powieszenia w namiocie, dokument osobisty, książeczka służbowa, dzienniczek — rysownik). Teczka tekturowa, a w niej: papier listowy, koperty, pocztówki, znaczki pocztowe i harcerskie, bibuła i t. d. Notatnik, gdzie uwzględniono dokładny spis własnej wyprawy osobowej, szczegółowe rachunki, zapiski o okolicach obozu, robione przed wyruszeniem z domu. Kredki lub ołówki kolorowe, guma, atrament i pióro lub wieczne pióro, temperówka.
10. Mapnik (można się wybornie obejść bez niego), a w nim mapa, bloczek do rysowania map, siatka rysownicza, linijka z podziałką, kątomierz, ołówki czarne, atramentowe.
11. Zapasowy woreczek, bardzo dużo sznurków, drut różnej grubości, papier do zawijania, mydło do prania, świeca, 2 pudełka zapałek, latarka elektr. z zapasową baterją, kawałek białej ceraty 50 × 50 cm.
Zobacz także
Powiązane produkty
- Brak powiązanych produktów