Sedlaczek Stanisław

Sedlaczek Stanisław

Harcmistrz Witold Sawicki, pseudonimy: Andrzej, Jerzy, Burzański, Profesor, Tolek; historyk prawa, doktor habilitowany, urodził się 13 lutego 1904 roku w Humaniu (obecnie Ukraina), zmarł 13 maja 1973 roku w Otwocku. Był synem Mirosława (1870–1944), adwokata, w latach 1928–1930 wiceprzewodniczącego ZHP, założyciela i wydawcy „Strażnicy Harcerskiej”, wiceprzewodniczącego Hufców Polskich, i Zofii Piotrowskiej.

1912 – wstąpił do 2. Warszawskiej Drużyny Harcerzy

1920 – wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako ochotnik-sanitariusz

1921–1924 – pełnił funkcję drużynowego 48. Drużyny Harcerzy w Warszawie

1926–1930 – był członkiem Wydziału Organizacyjnego Głównej Kwatery Męskiej

1930 – zainicjował i założył Krąg Starszoharcerski „Klub Włóczęgów” w Warszawie, który w 1934 roku zmienił nazwę na Krąg Starszoharcerski im. Świętego Jerzego 1939 – wszedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy

27 września 1939 – uczestniczył w spotkaniu, podczas którego zapadła decyzja o przejściu ZHP do konspiracji

27 października 1939 – dołączył do nowej tajnej organizacji harcerskiej pod nazwą Hufce Polskie, założonej przez Stanisława Sedlaczka

1939–1941 – był zastępcą Naczelnika Hufców Polskich

1941–1945 – pełnił obowiązki Naczelnika Hufców Polskich

Od czerwca 1942 – prowadził rozmowy z Szarymi Szeregami dotyczące scalenia działających w konspiracji organizacji harcerskich

1 czerwca 1944 – wszedł w skład wspólnej komisji zjednoczeniowej

1944 – w powstaniu warszawskim walczył na Woli i Starym Mieście w Kompanii „Harcerskiej” Batalionu „Gustaw”

18 września 1944 – został mianowany podporucznikiem; po upadku powstania warszawskiego został wywieziony do Niemiec, przebywał w obozach jenieckich Fallingbostel XIB, Bergen-Belsen XIB-Z i Grossborn DII

1945 – po powrocie z niewoli wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim historię prawa powszechnego

Grudzień 1945 – został aresztowany przez UB, osadzony w więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie, skazany na pięć lat pozbawienia wolności

1 maja 1947 – zwolniono go na mocy amnestii

1948 – podjął pracę w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Maj

1952 – został ponownie aresztowany, zwolniony po półrocznym więzieniu z zakazem pracy akademickiej

1956 – po październiku wrócił do pracy naukowo-dydaktycznej na wydziale prawa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Należał do prawicowego katolicko-narodowego nurtu harcerstwa, współpracował z miesięcznikiem „Strażnica Harcerska”, ukazującym się od 1929 roku. Od 1926 roku był członkiem organizacji Porozumienie Antykomunistyczne, powstałej z inicjatywy Henryka Glassa i Stanisława Sedlaczka. Ideowo związany był z Obozem Wielkiej Polski, a następnie Stronnictwem Narodowym. Od 1936 roku prowadził z ojcem kancelarię adwokacką.

Odznaczony Krzyżem Walecznych.

Harcerski słownik biograficzny, t. 3, red. J. Wojtycza, Muzeum Harcerstwa – Marron Edition, Warszawa 2012, s. 189–190. Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Harcmistrzynie i harcmistrze Związku Harcerstwa Polskiego mianowani w latach 1920–1949, Barbara HUP B. Gąsiorowska, Kraków 2006, s. 183.

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Błogosławieństwo Papieża Piusa XI dla Związku Harcerstwa Polskiego

Słowo wstępne J. Em. Ks. Kardynała A. Hlonda, Prymasa Polski

O tłumaczy

Przyrzeczenie i Prawo Harcerskie

Trzy zasady Skautów

Prawo

Do czego jesteśmy przeznaczeni, czym powinniśmy zostać. Przyrzeczenie: ostateczne skierowanie w kierunku Dobra. Cel Prawa: doprowadzić do cnoty, to znaczy do wypełniania Dobra z własnej woli, swobodnie, z radością. Miejsce Prawa Skautowego w katolickiej psychologii. Cnoty, których ono wymaga, są prawdziwie katolickie. Dlaczego powstał ten komentarz?

I. HONOR SKAUTA WYMAGA: — ZASŁUŻYĆ NA ZAUFANIE

Co to jest honor: kult naszej prawdziwej wartości ludzkiej. — Niezależność od ludzi, zależność od samego Boga. — To piękne życie — Jest ono rzadkie, wywołuje podziw, zaufanie. Prawdomówność i prawość.

II. SKAUT JEST LOJALNY WZGLĘDEM SWEGO KRAJU, SWOICH RODZICÓW, SWYCH WODZÓW I SWYCH PODWŁADNYCH

Bogu winniśmy uwielbienie; rodzicom cześć synowską, szacunek, wdzięczność, posłuszeństwo; wodzom lojalność: są oni naszymi wychowawcami, stoją wyżej od nas pod względem moralnym. — Bezinteresowność wodza: jego rolą jest działanie, jego cnotą roztropność.

III. SKAUT JEST gotów służyć bliźnim i ratować ich

Na wzór Chrystusa. — Być gotowym nawet do poświęcenia swego życia. — Stała gotowość, której to wymaga. — Służyć najpierw bliźnim z głębi serca. — Po co istnieją sprawności skautowe. — Ratować od zła, od każdego zła.

IV. SKAUT JEST PRZYJACIELEM WSZYSTKICH i BRATEM KAŻDEGO INNEGO SKAUTA

Jesteśmy różni, aby się uzupełniać. — Chrystus, nasz Wódz. — Gromadzi nas przez Eucharystię. — To On nas zawezwał do poufnego braterstwa, którego hasłem: Radość, Pokój, Miłosierdzie, Dobroczynność.

IV. SKAUT JEST UPRZEJMY i rycerski

Uprzejmość, obowiązek honoru. — Cnotą rycerza jest siła, a przede wszystkim wielkoduszność, zdolność do wielkich czynów. — Jej warunki: ufność, pewność. — Radość, której ona dostarcza.

VI. SKAUT WIDZI W PRZYRODZIE DZIEŁO BOGA; LUBI ROŚLINY I ZWIERZĘTA

Podwójne życie. — Osłabienie prawdziwego życia religijnego. — Odrodzić poczucie Bożego majestatu, duszę każdego kultu, każdej praktyki religijnej. — W tym celu iść za wezwaniem natury: przejść od niej do jej Stwórcy.

VII. SKAUT SŁUCHA BEZ SZEMRANIA I NIE CZYNI NICZEGO POŁOWICZNIE

Kierować samym sobą — słuchając. — Nasi wodzowie, ponieważ są lepsi, doskonalą nas. — W rzeczywistości: to Bóg, któremu jesteśmy posłuszni. Aby nie czynić nic połowicznie, potrzebne: cierpliwość, wytrzymałość, wytrwałość, stałość.

VIII. SKAUT Panuje nad sobą, uśmiecha się i śpiewa w trudnych okolicznościach 

Owocem życia ludzkiego jest szczęście. — Skaut nie działa pod przymusem, ale wskutek cnoty, samodzielnie i chętnie; nie ulega byle jakim wpływom, jest panem swego życia. — przyjmować doświadczenia, cieszyć się radościami, czuć, że rośnie się wewnętrznie, dzielić swe szczęście z innymi.

IX. SKAUT jest gospodarny i dba o cudze dobro

Należy szanować pieniądze z powodu ich pochodzenia, oszczędzać, dla ich użyteczności. — Skaut troszczy się starannie o to, co nie jest jego włas­nością. — Oszczędzać również czas, opinię, stosunki, wszystkie dobra bliźniego.

IX. SKAUT JEST CZYSTY W MYŚLACH, MOWIE i UCZYNKACH

Powszechny brak dyscypliny. — Nasze pomoce. — Nasza konieczna czujność. — Powstrzymywać się, oto prawdziwa męskość. — Lepiej: stać się spokojnym i niezaprzeczonym panem samego siebie. — Ta równowaga, — to honor, królestwo w nas ducha. — Ono zbliża nas do Boga. — Prośmy o tę łaskę przez modlitwę Świętego Tomasza z Akwinu. Błogosławieństwo Papieża dla Skautów Francji

Przedmowa J. E. Księdza Arcybiskupa Rouen

List Ks. Kanonika A. L. Cornette, Nacz. Kapelana Skautów Francji

LIST KAPELANA NACZELNEGO

Do Przewielebnego Ojca Héreta, O. P.

Kapelana Skautów Francji dla Diecezji Rouen

Mój Drogi Ojcze,

…Ci, którzy*) nie mieli szczęścia słuchać tego ko­mentarza (w obozie w Chamarande) będą mogli z radością odczytać go na tych stronach, które napisałeś dla Skautów Francji. Zrozumieją wówczas, jak skauting, rycerstwo czasów nowożytnych, dociera do głębi duszy dziecka i przekształca je na człowieka bardziej szczęśliwego i lepszego.

Przedstawienie konkretne czystych zasad Ewangelii, zastosowanie praktyczne zasad postawionych w Dekalogu, Nasze Prawo Skautowe sprawia, iż z serca młodzieży kiełkują i rozkwitają w cnoty owe piękne nasiona, które natura w nim złożyła, a łaska ożywia.

Przez życie na wolnym powietrzu nasz skaut czyni swe ciało silnym i zdrowym; przez różne umiejętności praktyczne, które musi nabywać, aby wznosić się na wyższe szczeble hierarchii skautowej, skaut zdobywa sztukę dawania sobie rady, aby pomagać innym; staje się kolonistą, pionierem, misjonarzem. Przez Prawo Skautowe i przez cnoty jakich się ono domaga od niego, cnoty lojalności, poświęcenia, czystości — skaut staje się na prawdę rycerzem.

Przygotowuje się, aby „być gotowym“.

Realizując swe posłannictwo: „Skaut jest gotów służyć bliźnim i ratować ich“. Ponieważ Rycerstwo jest tym ideałem, ku któremu kierują się wszystkie pragnienia naszych skautów, czyż nie przystało, aby komentatorem naszego Prawa stał się jeden z synów Świętego Dominika, biorąc natchnienie od najznakomitszego z współczesnych wielkiej epoki Rycerstwa, Świętego Tomasza z Awinu? W taki oto sposób nasz skauting katolicki, uznając za patrona Świętego Ludwika, a za wzór — Bayarda, nawiązuje do łańcucha wielkich tradycji katolickich dawnego Rycerstwa XII i XIII wieku. Tajemnicą tego piękna moralnego, które promienieje z twarzy naszej młodzieży jest nakaz: Skaut jest czysty w myślach w mowie i w uczynkach.

Źródłem tych mocy, które podtrzymują lub podnoszą chwiejącą się wolę, jest KOMUNIA ŚWIĘTA. Nasi skauci z Chamarande zrozumieli to spontaniczne… z nimi rozumieją to wszyscy Skauci Francji, zdecydowani żyć według swego Prawa i dotrzymać zobowiązania uroczyście przyjętego: „NA MÓJ HONOR I W NADZIEI NA ŁASKĘ BOŻĄ, PRZYRZEKAM SŁUŻYĆ, JAK POTRAFIĘ NAJLEPIEJ, BOGU, KOŚCIOŁOWI, OJCZYŹNIE, POMAGAĆ BLIŹNIM WE WSZELKICH OKOLICZNOŚCIACH I BYĆ POSŁUSZNYM PRAWU SKAUTOWEMU“.

Dzięki Ci, Drogi Ojcze, za Twój „Komentarz“. Drużynowi znajdą w nim cenne wskazówki do kierowania drużyną i do udzielania rad swoim skautom.

Nasi drodzy kapelani, których tak zajmują obowiązki parafialne i którzy nie mogą dowoli korzystać ze Summy Teologicznej, znajdą tu bogactwo materiału do swych nauk.

A. L. Cornette

Kapelan Naczelny Skautów Francji.