Konstruktywny postmodernizm charakteryzuje się tym, że za podstawę przyjmuje równoważność poszczególnych zjawisk, które w swej różnorodności traktowane są jako godne uwagi w jednakowym stopniu. Dlatego oczywiste wydaje się to, że dzieci, będąc równie ważne jak osoby dorosłe, są od samego początku pełnowartościowymi ludźmi i niepotrzebna jest tutaj żadna interwencja, nawet ze strony szkoły. Autor odpowiada na pytanie, jakie konsekwencje mogą wynikać dla szkoły ze spojrzenia na człowieka z postped
Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 18,00 zł
Konstruktywny postmodernizm charakteryzuje się tym, że za podstawę przyjmuje równoważność poszczególnych zjawisk, które w swej różnorodności traktowane są jako godne uwagi w jednakowym stopniu. Dlatego oczywiste wydaje się to, że dzieci, będąc równie ważne jak osoby dorosłe, są od samego początku pełnowartościowymi ludźmi i niepotrzebna jest tutaj żadna interwencja, nawet ze strony szkoły. Autor odpowiada na pytanie, jakie konsekwencje mogą wynikać dla szkoły ze spojrzenia na człowieka z postped
O Książce
Konstruktywny postmodernizm charakteryzuje się tym, że za podstawę przyjmuje równoważność poszczególnych zjawisk, które w swej różnorodności traktowane są jako godne uwagi w jednakowym stopniu. Dlatego oczywiste wydaje się to, że dzieci, będąc równie ważne jak osoby dorosłe, są od samego początku pełnowartościowymi ludźmi i niepotrzebna jest tutaj żadna interwencja, nawet ze strony szkoły. Autor odpowiada na pytanie, jakie konsekwencje mogą wynikać dla szkoły ze spojrzenia na człowieka z postpedagogicznej perspektywy. Odnosząc prawa człowieka do dzieci szkolnych, dochodzi do fascynujących odkryć związanych ze szkołą przyszłości.
Szkole – tu i teraz – daje on impuls do wprowadzenia postmodernizmu w jej codzienność. Rodzicom udziela porad opartych na wnikliwej analizie i praktyce, aby potrafi li redukować stres związany z kontaktem ze szkołą oraz łagodzić i leczyć cierpienia swych dzieci. Nauczycielom proponuje nowy rodzaj samorozumienia, który pozwala zerwać więzy sztywnej roli i pomaga w wyczerpującej pracy. Czytelnik dostrzeże tutaj siłę i odwagę nauczyciela, które sprawiają, że klasa szkolna staje się znacznie bardziej przyjazna dzieciom. W książce Jaka może być szkoła? dochodzi do spotkania wizji i rzeczywistości.
Myślę, że istotę twórczości pedagogicznej Schoenebecka, mocno osadzonej w filozofii, najlepiej oddaje Bogusław Śliwerski, który stwierdza, że chodzi przede wszystkim o zdobywanie szeroko pojętej samowiedzy, a nie o wzajemną eliminację racji i udowadnianie wyższości własnych argumentów, teorii czy doświadczeń.
Gorąco zachęcam czytelnika do lektury książki, którą przenika głęboka troska o to, aby dziecko i nauczyciel mogli jak najczęściej spotykać się na płaszczyźnie osobowej. Tylko wtedy szkoła i jednocześnie rodzina będą mogły skutecznie zapobiegać wszelkim działaniom zmierzającym do uczynienia z nich narzędzi „produkcji” osobowości autorytarnych.
Andrzej Murzyn
Tłumaczenie i słowo wstępne: Andrzej Murzyn
Opis
Specyficzne kody
Hubertus von Schoenebeck
doktor filozofii; jeden z głównych propagatorów i współczesnych przedstawicieli antypedagogiki. Odbył intensywne studia w zakresie nauk prawnych, koncentrując się na recepcji myśli prawnej, prawie konstytucyjnym i historii prawa europejskiego. Po ukończeniu studiów pracował w szkole podstawowej jako nauczyciel, był wychowawcą klasy i pełnił funkcję męża zaufania. W latach 1976-1978 prowadził naukowy projekt badawczy nad możliwościami komunikacji pedagogicznej z dziećmi. W związku ze swoimi badaniami studiował także ruch praw dziecka w USA i konsultował swoją koncepcję postpedagogicznej komunikacji z Carlem Rogersem twórcą psychoterapii zorientowanej na klienta. Od 1976 do 1980 roku opierając się na doświadczeniach i rezultatach swoich badań rozwijał postmodernistyczną filozofię i etykę "Amication". W roku 1978 wspólnie z Jansem Ekkehardem Bonte stworzył koncepcję "Przyjaźni z dziećmi" po raz pierwszy w świecie łączącą postpedagogiczną teorię i praktykę. W 1980 roku podczas manifestacji pokoju w Munster proklamował "Niemiecki Manifest Dziecięcy" czyli spis praw dla młodych ludzi inspirowany ruchem praw dziecka. W 1985 roku stworzył trening samostanowienia formułę seminarium opartego na dynamice grupowej służącego rozwijaniu odpowiedzialności za samego siebie. Od 1978 roku pracuje jako oficjalny, publiczny propagator Stowarzyszenia "Przyjaźni z dziećmi" oraz idei "Amication" wyjaśniającej zasady samoakceptacji oraz życia wolnego od manipulacji wychowawczej; prowadzi wykłady i spotkania w środowiskach uniwersyteckich, szkołach i ośrodkach kształcenia w Niemczech i za granicą, a także prowadzi wiele seminariów poświęconych postpedagogicznej komunikacji. Jest autorem wielu książek i wydawnictw o tematyce postpedagogicznej. Źródło: Wikipedia.
• Książki przetłumaczone i wydane w Polsce:
»Antypedagogika w dialogu. Wprowadzenie w rozmyślania antypedagogiczne«, Uniwersytet Mikołaja Kopernika. Studia Kulturowe i Edukacyjne, Toruń 1991
»Antypedagogika. Być i wspierać zamiast wychowywać«, Agencja Wydawnicza Jacek Santorski & Co., Warszawa 1994
»Kocham siebie takim, jakim jestem«, Oficyna Wydawnicza IMPULS, Kraków 1994
»Po tamtej stronie wychowania. Życie w wolności od psychicznej przemocy«, Oficyna Wydawnicza IMPULS, Kraków, wydanie I – 1998, wydanie II – 1999;
»Szkoła z ludzką twarzą. Wizja i rzeczywistość«, Oficyna Wydawnicza IMPULS, Kraków 2001
Oficyna Wydawnicza "Impuls"
Autor | Hubertus von Schoenebeck |
ISBN druk | 978-83-7587-176-0 |
ISBN e-book | 978-83-7587-176-0 |
Objętość | 110 stron |
Wydanie | I, 2009 |
Format | B5 (160x235) |
| Oprawa | miękka, klejona, fola matowa |
Słowo od tłumacza
Słowo wstępne
1. Dzieci chodzą do szkoły
2. Rzeczywista władza rodziców
3. „Jakim prawem…?”
4. Przeciwstawić się krzywdzie
5. Schoolwatch
6. O szkole i prawach człowieka
7. Uczenie się bez obowiązku
8. Impulsy dla szkoły przyszłości
9. Marzenia o szkole przyjaznej dzieciom
10. Człowieczeństwo w klasie szkolnej
Wprowadzenie do Amication
Hubertus von Schoenebeck – publikacje w języku polskim
Wprowadzenie do Amication
Filozofia życia
Amication Człowiek jest istotą, którą trzeba wychowywać – oto podstawowa teza kultury tradycyjnej. Na tej antropologicznej zasadzie tworzy się pogląd na dziecko, stosunek do dzieci, dorosłych, etykę, moralność, religię, prawo i politykę – na tej podstawie oparty jest tradycyjny obraz świata. Z takiego postrzegania człowieka wynikają określone konsekwencje dla wszystkich dziedzin życia ludzkiego. Zgodnie z tym myśleniem jest rzeczą oczywistą, że człowiek zawsze może i powinien stać się lepszym i że obowiązują wszystkich takie kategorie, jak: poprawny i niepoprawny, dobry i zły. Myślenie w kategoriach wychowawczych jest szczególnie mocno utrwalone w dziedzinie religii, ale również zawarte jest ono w moralnych roszczeniach teraźniejszości względem prawa do posiadania obiektywnej prawdy i dokładnej wiedzy na temat tego, kto stoi po stronie życia, a kto nie. Układ góra – dół jest podstawą tradycyjnej patriarchalnej filozofii życia i odcisnął wyraźne piętno na wszystkich płaszczyznach zachodniej kultury europejskiej.
A jednak wiek patriarchalizmu zbliża się do swego końca – dowodzi tego cierpienie milionów ludzi podczas obu wojen światowych i Holocaustu, groźba wojny atomowej i zanieczyszczenie środowiska. Nowe modele życia psychicznego, które wskazują drogę w kierunku przyszłości, oparte są przede wszystkim na szacunku dla wewnętrznego świata drugiej osoby, bazują na wiedzy egzystencjalnej o świecie drugiego człowieka oraz przyjmują jako naczelną zasadę równoważność wszystkich zjawisk, które przy swej różnorodności biorą udział w opartym na wzajemnym szacunku dyskursie.
Te nowe modele obejmują również kwestie stosunku do dzieci, demaskują patriarchalno-imperialistyczny porządek i przezwyciężają go. Dzieci nie są istotami, które trzeba wychowywać poprzez tworzenie rożnych relacji wychowawczych, lecz są całkiem normalnymi ludźmi, z którymi należy utrzymywać całkiem normalne stosunki. Odnosi się to do stosunków między Europejczykami i Afrykanami, między mężczyznami i kobietami, między rożnymi religiami, rożnymi koncepcjami filozoficznymi i rożnymi kulturami, jakie można spotkać na naszej planecie. Już nie obowiązuje zasada: „Czyńcie sobie ziemię poddaną”, lecz postulat, aby nawiązać kontakt z Innym (kamienie, rośliny, zwierzęta, ludzie – z całym wszechświatem i oczywiście, z dziećmi) i wyrażać wobec niego swoje pragnienia i prośby, zachowując przy tym szacunek dla jego godności.
Amication to nowo odkryty ląd, który jest jednocześnie bardzo stary i głęboko zakorzeniony w każdym człowieku. Droga do niego zaczyna się od tego, że zatrzymujemy się przed dzieckiem, które jest samodzielnym bytem. Przezwyciężenie pedagogiczno-patriarchalnej interpretacji świata musi się dokonać w sercu każdej pojedynczej osoby, jeżeli w ogóle ma się dokonać. Właśnie tam – w obrębie konstytucji psychicznej – ludziom wprawiono reguły tradycyjnego postrzegania świata, z dzieci uczyniono ludzi, którzy kierują się w życiu pedagogiczno-patriarchalnym światopoglądem. Filozofia życia zwana Amication znosi ten proceder.
